ساکنان این منطقه را لکها تشکیل می‌دهند. این منطقه دارای بزرگانی در شعر و ادب بوده‌است که بیشتر به زبان لکی شعر می‌سروده‌اند همچون میرزاشفیع مصدق) شاعر و عارف) از طایفه یوسفوند ملا حقعلی (عارف و شاعر تاریخی شهر) از طایفه سیاهپوش و ملاپریشان، ملا منوچهر (ناظم زبان لکی)، و...

ساکنان الشتر از طوایف لک هستند. ساختار اجتماعی این شهر به صورت قومی-قبیله‌ای می‌باشد. طایفه یوسفوند، کولیوند و حسنوند وهمچنین طایفه‌های اقماری امیر و سیاهپوش ساکن این شهر می‌باشند. منطقه الشتر به خاطر طبیعت بکرش همیشه مورد توجه قرار می‌گرفته‌است بگونه‌ای که محل تفرج پادشاهان و امرا بوده‌است؛ کهمان یا همان کی امان (آمون) این یادگار تاریخ گواه آن است این منطقه دارای درختان سر به فلک کشیدهٔ گردوست که قدمت آنها به زمان ساسانی برمی‌گردد. خاندان پهلوی عمارت‌هایی برای تفریح و تفرج در این شهر ساختند که در حال حاضر این اماکن در اختیار سپاه پاسداران می‌باشد. (از کهمان در برخی منابع با نام (کی امان که به معنی امانگاه کی یعنی شاه یاد شده‌است). از روحانیون سرشناس این شهر آیت‌الله محمدولی بلندنظر است. ازروحانیون مهم وپیشین این شهرستان می‌توان به مرحوم آیت الله شیخ امیدعلی یوسفونداشاره کرد. ایشان ازمعاصرین آیت الله بروجردی بوده است.انتشارات شاپورخواست نیزکتابی راباعنوان عارف کوی دوست دررابطه بازندگی وشرح احوالات مرحوم شیخ امیدعلی چاپ کرده است.